Startpagina

Dostojevski van de thriller

Dick Francis is dood. Je kunt niet zeggen dat hij in de wieg is gesmoord. Negenentachtig. Wie zou er, behalve zij die de negentig gepasseerd zijn, niet voor tekenen? Mijn vader is ook 89 geworden, maar hij laat de wereld en dus ook mij helaas niet veertig thrillers na. Of eenenveertig. Als ik het goed begrijp, komt dit jaar in Nederland 'Afrekening op Ascot' uit. En misschien stopt de teller zelfs op 42, want ik las dat er nòg een nieuwe Francis aankomt: Crossfire. Die wordt zoals gebruikelijk een jaartje later in het Nederlands vertaald en zo kunnen we nog tot twee jaar na zijn dood van Dick Francis' onnavolgbare vakmanschap genieten

De verkrachting van Bridget

Ik val maar even met de deur in huis: Bridget Maasland is verkracht. Waaat! Verkracht, ze is verkracht. Zegt ze zelf. Waar dan? In de auto van een dronken collega? In de familiekring? Of gewoon op straat? Nou ja, gewoon... Niets van dat alles. Weet je waar Bridget is verkracht? IN EEN VORIG LEVEN! Och heremijntijd, het moet niet gekker worden. Waar is een mens nog veilig op heden?

Herinneringen aan baron Archibald

Ik opende een mailtje en even later bevond ik mij zo'n vijfendertig jaar terug in de tijd. Het mailtje was afkomstig van een heer die mij een kiekje zond. Zwart wit. Een beetje verschoten. Echt iets uit het digitaalloze tijdperk. De personal computer stond in de kinderschoenen. Internet was een niet bestaand woord. Op de redactie van de krant waar ik werkte, typten we op electrische IBM-schrijfmachines met een bolletje dat wij als een wonder der techniek beschouwden. De ontwikkelingen in de grafische industrie namen een duizelingwekkende vlucht. Het 'loden tijdperk' was definitief voorbij. 056

Een Rohrschachtest voor Tiger

Ik heb het artikeltje vier keer gelezen en pas toen geloofde ik wat er stond: Tiger Woods zit momenteel in een kliniek alwaar hij wordt behandeld voor zijn seksverslaving! Om in golftermen te blijven, Tiger blinkt de laatste tijd vooral uit in de 'hole in many'. Hij moet terug naar de 'hole in one'. In dat kader, zo las ik in De Telegraaf, verscheen Tigers echtgenote in de kliniek, blijkbaar om haar man een hart onder de riem te steken. Als ik Tigers therapeut was, had ik de even blonde als mooie Elin nu juist ver van zijn bed gehouden. En in ieder geval had ik haar verboden manlief een hart onder de riem te steken. Als het per se moest, dan toch maar liever er boven.

Een wereld van verschil

Groot nieuws: Nederlandse studenten zijn te laks om hun OV Chipkaart te activeren. Slechts een derde van het werkschuw tuig heeft die toch zo simpele handeling uitgevoerd. Lange rijen dreigen, want de deadline nadert. Maar er is iets op gevonden. De komende weken gaan speciale promotieteams studenten aansporen om het verzuim goed te maken. De economische recessie is nog niet uitgewoed, maar in Nederland worden promotieteams ingezet om slordige studenten naar een automaat te lullen. En de media staan er bol van. Godallemachtig.

Het duo Hard & Leers

- Welkom heren. Meneer Hard, u bent de Eerste Minister. Die in mijn programma komt. Een gedenkwaardig moment. En u, meneer Leers, u bent weliswaar de tweede burgemeester die ik welkom mag heten, maar de eerste kwam uit een gemeente met net aan vijfduizend inwoners. Ik geloof dat hij mest onder zijn schoenen had, want we hebben de studio nog dagenlang met allesreiniger moeten schoonmaken. Ik wil graag met u beginnen, meneer de minister. En mijn eerste vraag ligt voor de hand: Wat vindt u van het rapport? Een domper?

Brookje in the branding

Hello my friends, pardon my French, maar ik heb de hele middag vergaderd met een groepje als Nederlanders vermomde Amerikanen. Het was een even intelligent als bont gezelschap dat werd gedomineerd door 'marketeers'. Bij dat woord denk ik altijd aan elegant geklede vechtersbazen die met flitsende degens en desnoods hun leven de echtgenote van Lodewijk IV verdedigen. Musketiers. Athos, Porthos, Aramis en niet te vergeten de dappere Gascogner d´Artagnan. Eén voor allen, allen voor één. Om in de termen van die vergadering te blijven: ´One for all, all for one`.

Leve de lachende dominee

Hè, hè, Freek was eindelijk weer de oude. Niet omdat hij pas vijfenzestig is geworden. Nee, Freek gaf op nieuwjaarsdag een ouderwetse oudejaarsconference, waarmee hij met kop en schouders uitstak boven de dappere pogingen van Jan Jaap en Guido. Bij Jan Jaap had ik het idee dat hij er even in moest komen, maar dat duurde net zolang als ik naar de show keek. Ik heb geloof ik niet één keer gelachen. En Guido? Hoe zal ik het formuleren? Binnen de grachtengordel zullen ze tegen elkaar zeggen dat Jan Jaap de beste was en stilletjes denken: maar om Guido heb ik gelachen.

Zeilmeisje Laura en wij

Zelfs De Volkskrant bracht het nieuws prominent op de voorpagina: Zeilmeisje Laura was zoek! Een siddering voer door het land. Mensen spraken elkaar op straat aan. "Heb je het al gehoord? Zeilmeisje Laura is met de noorderzon vertrokken!" Het journaal maakte er melding van. Geert Wilders vergat even zijn haat tegen alle islamieten. En toen hij hoorde dat zeilmeisje Laura op de Nederlandse Antillen was aangetroffen, belde hij onverwijld met Marktplaats.nl. "Wilt u die advertentie van ons waarin we de Antillen voor een euro aanbieden, terstond van uw site halen?"

Met dank aan Mart

Mijn werkgever gaf een feest in het Kurhaus. Avondkleding, smoking, enfin geheel en al in stijl. In een familiehotelletje op twee minuten loopafstand van het Kurhaus hadden mijn echtgenote en ik logies gevonden. Een ruime kamer met zitje en koelkast voor nog geen tachtig euro. Soms klopt alles. We wandelden op ons gemakje naar het monumentale gebouw aan het strand van Scheveningen. Voor de ingang was een schaatsbaantje neergezet waarop enthousiaste jongelui rondjes draaiden. Van belendende terrassen keken ouderen vertederd toe.

Wordt De Kromme dwarser?

Soms werp je een vraag op waar je eigenlijk het antwoord al op weet. Je vindt dat antwoord te pijnlijk en daarom creëer je een vluchtweg. Anderen moeten het verlossende woord maar spreken, dan kun jij altijd nog vergoelijkend met je tong klakken. Nou, nou, zo erg is het nu ook weer niet. Dat soort manoeuvres. Het is natuurlijk laf, maar heb ik ooit beweerd dat ik een held ben? Zo'n als antwoord vermomde vraag kwam in mij op toen ik gisteravond Willem van Hanegem zag in zijn rol van voetbalanalyticus. Is De Kromme een karikatuur geworden van de karikatuur die hij van zichzelf heeft gemaakt, vroeg ik mij af. En zo ja, wie durft dat dan tegen hem te zeggen?

Kees Jansma lijkt mij een goede kandidaat om Willem eens apart te nemen. Kees is zo'n beetje de enige in voetballanddusdewereld voor wie Van Hanegem enig respect toont. Verder komt hij steeds verder af te staan van de wijsneuzen en mooipraters door wie hij blijkbaar wordt omringd. Ook als ze, zoals Marc van Hintum, op een heel behoorlijk niveau hebben gevoetbald, kunnen die praatjesmakers tegenswoordig niet veel meer goed doen in de ogen van de man die zelfs als half blinde nog geniale dingen met een bal kon doen. Over het gezichtsvermogen van De Kromme straks meer.

Wilders opgelet: Mina redt

Heel simpel dus. Als ik islamiet in Zwitserland was, zou ik het wel weten. En dat geldt ook voor het geval Wilders een 'puindakverbod' voor moskeeën weet af te dwingen. Gewoon terugslaan met een enorm bord op de plaats waar die minaret had moeten zijn en daarop met vette letters 'Mina redt' kalken. In Zwitserland volstaat 'Mina rettet'. Dat zal ze leren die griezels. O ja, en bij de ingang van de moskee een billboard met een gratis reclame voor het boek 'Het lot van de familie Meijer', geschreven door de Zwitser Charles Lewinsky.

De oorbel van Drenthe

Royston Drenthe heeft een oorbel verloren op het trainingsveld van Real Madrid. "Gossiemijne, gossiemijne," zou Toon Hermans roepen, daarbij de s'en op z'n Spaans uitsprekend. Het was niet zomaar een oorbel, die tussen de grassprieten kukelde, nee het was een dure oorbel. Dat las ik tenminste op een teletekstpagina van het voetbalkanaal Sport 1. Een intrigerend nieuwtje, dat een aantal vragen opwerpt.

Un Prinsu fan Nassaawe

Hoe maak je een zouteloze oefenwedstrijd van het Nederlands Elftal toch nog verteerbaar? Huur Jeroen van den Boom in! Laat hem het volkslied zingen, maar niet alleen voor aanvang van de wedstrijd, nee ook in de rust en wat mij betreft eveneens een paar keer tijdens de tweede helft, als die tenminste net zo zielloos verloopt als tegen Paraquay. Succes verzekerd. Zowel de mensen in het stadion als de kijkers thuis liggen twee keer drie kwartier in een deuk.

Even een personeelsstop opheffen

Noem mij maar een sentimentalist, als het woord al bestaat, maar ik geef eerlijk toe dat weemoed mij bekropen heeft. Morgen is het namelijk 17 november en elk jaar als het tegen die datum loopt, gaan mijn gedachten iets verder terug in mijn geheugen. Ook dit jaar keken ze over mijn schouder en zagen ze op veertig mensjaren afstand een slanke jongeman van negentien staan, die in zijn beste pak tegen de draaideur van De Telegraaf/De Courant Nieuws van de Dag aan de Nieuwe Zijds Voorburgwal 221 begon te duwen. Op weg naar een dienstverband dat tweeëndertig jaar, vijf maanden en twee weken zou duren.

Leve het Olympisch Stadion

Mag ik even citeren uit eigen werk? Het is een column, die op 10 augustus 1991 in De Courant Nieuws van de Dag verscheen. De eerste van vijftien bijdragen die gericht waren tegen de sloop van het Olympisch Stadion. Eigenlijk was daartoe begin jaren '90 al besloten. Het college van Burgemeester en Wethouders van Amsterdam stond er achter, het bestuur van Ajax vond het geen punt en de gemeenteraad van de hoofdstad liet zich de plannen van PvdA-wethouder Louis Genet aanleunen onder het motto: Wie zwijgt stemt toe.

Assepoester met een baard

Ik weet niet hoe het komt, maar altijd als mijn echtgenote en ik mensen op Schiphol uitzwaaien of verwelkomen, gebeurt dat op een onmogelijk tijdstip in wat ik nog niet eens de ochtend zou willen noemen. Het is meer het schemergebied tussen dag en nacht, waarin zelfs de vogels hun snavel houden. Deze week was het weer eens zover. Een jong echtpaar zou met twee geadopteerde kindjes in alle vroegte op Schiphol landen. Aangezien het reeds aanwezige kroost van dat echtpaar mijn echtgenote en mij met oma Fineke en opa Frits aanspreekt, zult u begrijpen dat wij in de aankomsthal niet konden of wilden ontbreken.

In memoriam Jochen Kruger

Ik weet niet precies hoe oud hij is geworden, maar gisteren gewerd mij dat Jochen Kruger is overleden. Het moet al een tijdje geleden zijn gebeurd, want de mail die ik over zijn verscheiden ontving, ging niet zozeer over Jochen als wel over zijn nalatenschap. Ik zal u terstond uit de droom helpen: Jochen Kruger heeft mij tot erfgenaam gemaakt. Houd u vast, hij heeft mij het lieve sommetje van 30,100000.00 dollar nagelaten. Ik moet bekennen dat ik, nadat ik het betreffende mailtje gelezen had, enkele minuten stilte in acht nam. Eerlijk gezegd deed ik dat niet voor Jochen, maar om te wennen aan het idee dat ik multi multi multi miljonair was geworden.

Welig tieren de narcisten

Van de week zag ik Rob Kamphues op de digitale lachspiegel. Hé, De Reünie, dacht ik. Vind ik wel een aardig programma namelijk. Maar nee, Rob bevond zich in de kleedkamer van een zangeres aan wie hij zich... ja, hoe moet ik het formuleren, min of meer opdrong. De kleine haartjes in mijn nek begonnen te kriebelen. Bij mij betekent dat: gêne. Ik dus googlen en wat bleek, Rob heeft een programma dat over zijn midlifecrisis gaat. Hij is drie jaar geleden of zo gescheiden en nu is hij op zoek naar een intensief leven. Autoracen, het uitgaansleven in, op de versiertoer, enfin wat mannen doen op weg naar hun volgende tot mislukken gedoemde huwelijk. Rob is eigenlijk op zoek naar zichzelf. Maar wel op televisie natuurlijk. Dus dat hele verhaal is bij voorbaat onzin. Theater is illusie, televisie is bedrog, dat wist Confucius al.

Met z´n confectiepakkie an

Ik vind het net een jongensboek. ´Dirkie houdt stand´. Het verhaal lijkt veel op dat in één van mijn lievelingsjongensboeken van weleer: ´Hiep hiep hoera voor Akkerwoude´. Dat gaat over een voetbalclub van het platteland, die het tegen de stadsen moet opnemen. We praten over de jaren vijftig, toen boeren nog boeren waren en niet de hoog opgeleide managers van deze tijd. Ik meen mij ene Sipke te herinneren, zoon van de melkboer van Akkerwoude en getalenteerde sluitpost van het elftal dat arrogante spelertjes uit de grote stad stuk voor stuk het nakijken gaf. Gek, maar die sfeer proef ik elke keer als de val van Dirk op tv voorbijkomt.

Louis: de totale mensch

Louis van Gaal heeft een boek geschreven. Nou ja, het schrijfwerk is verricht door Robert Heukels, maar dat is een onbetekenend detail. Je zou kunnen zeggen dat Robert Heukels de grote eer te beurt is gevallen het geniale gedachtegoed van Louis in woorden te mogen vatten. Niet omdat Louis dat niet zelf en veel beter zou kunnen, maar de man is nu eenmaal druk bezet. Er hoeft echter geen misverstand over te bestaan dat het boek van Louis ook echt zijn geesteskind is, want hij heeft zich met alle facetten van de uitgave bemoeid.

Truc met de rolstoel

Van een vriend hoorde ik een verhaal dat ik u niet wil onthouden. Om de privacy van de betrokkenen te beschermen, heb ik hun namen veranderd. Deze geschiedenis speelde zich af op onze nationale luchthaven waar een jong echtpaar op het punt stond te vertrekken naar een ontwikkelingsland in Afrika. Op verzoek van een in de hoofdstad van dat land gevestigde instelling nam het echtpaar een rolstoel mee. No big deal, zou je zeggen, maar dan heb je buiten de bureaucratie gerekend. Wilt u weten hoe het afloopt? Lees verder, zoals u hieronder wordt aangeraden.

'Real Zuip' uit Volendam

Zappend door het tv-weekend bleef ik hangen bij het uitgestreken gezicht van Jan Smit. Hij bevond zich zo te zien op een camping. Ik vroeg me af wat hij daar in vredesnaam deed, want Jan komt bij mij niet bepaald over als een enthousiaste kampeerder. Ik slaag er niet in hem voor mij te zien in een sportief wandelkostuum, een zware rugzak torsend van kampeerplaats naar kampeerplaats. Nee, Jan is meer de mooie jongen die het liefst met een al dan niet getrouwde dame in zijn privézwembad duikt.

Een paard op sokken

Toen ik gisteren het conferentiecentrum Meeting Plaza in Maarssen binnenliep, zag ik vlakbij de receptie een paard op sokken staan. Het beest droeg bovendien op zijn edele hoofd een schemerlamp. Ik kneep mezelf in de arm, want voor hetzelfde geld had ik een zinsbegoocheling. U moet namelijk weten dat ik de afgelopen maanden zeg maar dag in dag uit aan een boek over de relatie tussen mens en paard werk. Soms ben ik zo in de inhoud verdiept, dat ik bij wijze van spreken ga hinniken als mij iets gevraagd wordt. En als ik een tuinhekje zie, moet ik de neiging onderdrukken daar even stijlvol als elegant overheen te springen.

In De Lachende Scheerkwast

Ik denk dat het een tot sociëteit omgebouwde woonkamer is. Ouderwetse inrichting. Veel hout. Grote tafel. Asbakken met het opschrift van een biermerk. Beduimelde kaartspellen. Dartsbord met een afbeelding van Ahmadinejad als roos. Banieren aan vergeelde muren. En een kloeke bar met dito biertap. Ja, zo stel ik mij het Geheime Crealokaal van de PVV voor. Een goed verborgen domein waar de kopstukken van Wilders hun publiciteitsstuntjes uitdenken. Een eigentijdse uitvoering van De Lachende Scheerkwast.

Een wolf in schaapsvacht

Dus zo ziet de duivel er uit! Gewoontjes. Doorsnee burgerman (dat de duivel geen vrouw kon zijn, wisten we uiteraard allang). Saai doch modern gekleed. Stroppie om, wat eigenlijk ook wel weer heel symbolisch is. Enfin, als-ie tegenover je zit in de tram, is het allerlaatste wat je denkt wel: Verhip, daar zit de duivel! Heeft de duivel een naam? Jazeker, de duivel heet Satan, maar dat bedoelt u niet. De duivel maakt, nu hij even onder ons is gekomen, tijdelijk gebruik van de naam Gertjan Goldschmeding.

Boom op je dak

De PvdA-fractie in de gemeenteraad van Almere heeft een enig idee gelanceerd: in het jaar 2025 moet een miljoen bomen op de daken van huizen in de polderstad zijn geplant. Het initiatief is gepresenteerd door mijn gewaardeerd collega-gemeenteraadslid Adriana Begeer. Ik noem haar altijd (met toestemming) de Koninklijke Begeer, want ze heeft de uitstraling van iemand die uit de oude adel voortkomt, maar zich daar niet op wil laten voorstaan. Zet haar tussen de cast van Pride & Prejudice en niemand zal roepen: "Verrek, dat is Adriana!" Een miljoen bomen. Het lijkt me wat veel. Als De Schaalsprong in Almere doorgaat (360.000 inwoners in 2030) zouden er tegen die tijd nou vooruit 120.000 huizen staan. Hoe moet je daar in vredesnaam een miljoen bomen op kwijt? Maar als De Schaalsprong niet doorgaat en daar heeft het alle schijn van, mag je van die 120.000 zomaar 35.000 huizen aftrekken. Ik ben bang dat je in dat geval door de bomen de huizen niet meer ziet.

Zware dobber voor bondscoach

De bondscoach zag het helemaal zitten, maar het pakte teleurstellend uit. Bij de regionale omroep zei de bondscoach, wiens naam mij helaas ontschoten is, dat hij met zijn selectie voor eremetaal zou gaan. Een podiumplaats. En nog wel in eigen land, of is het wateren? Eén van de geselecteerden liet weten dat Oranje er helemaal klaar voor was. Er was de afgelopen tijd keihard getraind en de mannen waren dan ook in topconditie, Waarover praten wij? Over het WK Vissen in Almere.

Joost en de vrouwtjes

Wat een anti climax! Eindelijk kwam de aap uit de mouw: Joost Eerdmans heeft een meisjestrauma. Hoe moet ik zijn malle opmerkingen over de ongeschiktheid van het vrouwelijk geslacht voor de functie van rechter anders uitleggen dan als het gevolg van een erotiekloze jeugd? Joost is waarschijnlijk jarenlang als nerd behandeld. Tijdens klasseavonden stond hij bleekjes aan de kant, want geen meisje keek naar die slungel met zijn onmogelijke bril. Ach ja, kinderen zijn hard en ze beseffen niet dat ze door hun hardvochtige gedrag rechtse baasjes kweken, die als ze groot zijn verhaal komen halen.

Een meisje van dertien

Zo bijzonder is het nou ook weer niet dat Laura Dekker met haar dertien lentes om de wereld wil zeilen, als een zeewaardige uitvoering van Phineas Fogg, die het te land, ter zee en in de lucht (maar eigenlijk gewoon op papier) in tachtig dagen deed. Kom op zeg, toen ik elf was stond ik al op het punt het ruime sop te kiezen. Ik had in onze buurtbioscoop een film over een of andere zeevaarder gezien en terstond wist ik waar mijn bestemming lag. Het is dat ik als eenvoudige jongen uit Amsterdam West niet over een zeilboot beschikte, want anders was ik rücksichtslos van wal gestoken. Zonder kompas, want ik hield wel van een uitdaging. Ja hoor, zo was ik nu eenmaal! Een onverschrokken type dat voor niets en niemand opzij ging. Een paar maanden later zag ik trouwens in diezelfde buurtbioscoop een film over een uiterst scherpzinnige politie-inspecteur, die een gruwelijke moord oploste. Voor mij het sein de bakens te verzetten en bij nader inzien te kiezen voor een glanzende carrière als briljant speurder.

Zing met ons mee

Ik weet niet waarom, maar toen ik het bericht las over een wethouder die de leerkrachten van scholen in zijn gemeente oproept hun leerlingen twee coupletten van het volkslied in de koppies te stampen, moest ik denken aan een radioprogramma uit de oude doos. Het zal ongetwijfeld 'Zing met ons mee' hebben geheten, want het begon altijd met dat lied, ten gehore gebracht door drie of misschien zelfs vier klassiek geklede en gecoiffeerde heren, van wie ik mij nog twee namen kan herinneren: Dick Doorn en John de Mol. Senior voor de goede orde, John de Mol junior was de korte broek nauwelijks ontwassen toen pa's zoetgevooisde stem via de radiodistributie in honderdduizenden huiskamers klonk. "Zing, zing, zing, zing met ons mee, toe zing een liedje mee, kent u die wijsjes nog van vroeger, zing met ons mééé'." Ach ja, nostalgie kent geen tijd.

Rechter in een dictatuur

Dat houdt me nou al jaren bezig: wat voor mensen zijn het die in een dictatuur van het hardste soort rechter willen zijn? Nou ja zijn... spelen lijkt mij een beter woord in dit verband. Zo'n rechter in Birma is natuurlijk niet meer dan een acteur, een paladijn, een knechtje van het regime, een doorgeefluik. Gemakkelijk baantje. De straffen worden van hogerhand doorgegeven en de rechter hoeft ze, gekleed in een schijngewaad van de rechtvaardigheid, alleen maar uit te spreken.

Hoera, Nederland wordt hygienisch

Als kind was ik, zoals mijn moeder het treffend verwoordde, "vies uitgevallen". Die omschrijving sloeg niet op een bemodderd uiterlijk als gevolg van slootje springen in de weilanden die aan mijn geboortehuis Heemstedestraat/hoek Westlandgracht grensden en die de grens tussen stedelijk Amsterdam en het platteland markeerden. Nee, ik was overdreven beducht voor andermans afvalstoffen, als u begrijpt wat ik bedoel. Voorbeeldje: Als ik thee dronk, legde ik na elke slok beschermend mijn hand over het kopje om te voorkomen dat eventuele consumptie van degene met wie ik in gesprek was in mijn Engelse melange terecht zou komen.

Inktvis in de Arena

Ik zat met mijn vriend Joop ontspannen te kijken naar Ajax - Benfica, toen ik opeens een jongeman voorbij zag komen die ogenschijnlijk met zijn arm in een inktpot was gevallen. Bij nadere beschouwing bleek het om Toby Alderweireld te gaan. Dat is een jonge Belg, die bij Ajax aan het doorbreken is. Kan een grote centrumverdediger worden, want hij heeft niet alleen de mentaliteit om spitsen uit te schakelen, maar hij beschikt daarenboven over een zuivere lange trap. Hé, is dat jargon of is dat geen jargon? U hebt met een voetbalkenner te maken, als u dat maar weet. Maar daar gaat het nu niet over.

Dit was het nieuws

De grootste komkommer die het nieuws haalde was wel de Vegan Streaker. Dat is een luldebehanger die werkelijk alles doet om in de schijnwerper te staan. Hij dook al eens op in een show van Paul de Leeuw, naakt maar niet heus, want met een kek slipje aan dat zijn ongetwijfeld weinig spectaculaire schaamdelen bedekte. Paul rook feilloos dat hij met een poseur te maken had. Hij bedacht zich geen moment en deed een greep in dat slipje. Oeps, daar had de geheel uit zeewier, gierst, tofu en linzen opgetrokken naaktloper even niet van terug.

Wat kost een mens?

Dankbaar gebruikmakend van het fenomeen komkommertijd, heeft de PVV de media gehaald met alweder een nationaal-chauvinistische proefballon waarmee aan alle ministeries de prangende vraag wordt gesteld: Wat kost een allochtoon? Het lijkt mij een heel karwei om het antwoord op die vraag te formuleren, dus we weten bij voorbaat dat het ballonnetje van Sietse Fritsma klauwen met geld gaat kosten. Sietse is Tweede Kamerlid voor de PVV. En wat ik nou zo grappig vind, is dat hij zelf een grootprofiteur is van de staat der Nederlanden.

Harry Potter in matrozenpak

Voor mij was het nieuw: een concert op een zomerse woensdag om elf uur 's ochtends. Voor de honderden in de Grote Kerk van Elburg daarentegen was het zomerconcert van het Holland Boys Choir o.l.v. Pieter Jan Leusink een traditie waar naar uitgekeken was. Twintig jaar geleden stond de even bevlogen als eigenzinnige dirigent voor het eerst met zijn koor in het historische kerkgebouw waar de toen tachtig toeschouwers een beetje verdronken in een ruimte die groot genoeg is voor wel duizend mensen. De aanhouder wint. De oprichter en motor van een uniek gezelschap al dan niet vocale musici, dat zonder één eurocent subsidie in de vaart wordt gehouden, trekt al jaren volle kerken en concertzalen. Zelfs midden in de week op een zomerse ochtend. En als het zomerconcert met de bouwvak samenvalt, moeten soms honderden mensen worden teleurgesteld. Want de voorstelling is gratis en volgens het principe 'wie het eerst komt, die het eerst maalt'.

Man op een bankje

Oud Valkeveen. Hoe lang was het geleden dat ik daar met echtgenote en drie dartele kinderen verpozing zocht? Ik denk dat we over decennia spreken. Oud Valkeveen was een ietwat verlopen speelpark dat in handen was gekomen van de kleurrijke circusdirecteur Tony Boltini. Hoe hij er aan gekomen was, vraag het me niet, maar Boltini was zo iemand die, welbespraakt en overtuigend als hij was, gewoon een enorme lap grond op een fantastische locatie aan het Gooimeer kon verwerven. Blijkbaar ontbraken de middelen om er een echt pretpark van te maken. Gelukkig maar.

Van Michiel tot Michael

Tot u richt zich een ambivalent mens. Ook ik vind namelijk de Michael Jacksonhysterie even fascinerend als absurd. En tegelijkertijd moet ik erkennen dat ik de herdenking in LA van minuut tot minuut heb gevolgd. Ik heb dus in feite zelf de munitie geleverd voor mijn verbijstering. Bizar. Of nee, ik ben gewoon een kuddedier, net als u.

De club van 6

Mijn jeugd reed me tegemoet. Het was op het Priempad, een landweggetje in wat nu nog Zeewolde West is, maar in de toekomst ongetwijfeld Almere Oost zal worden. Zelfs in Flevoland, een provincie met zeeën van groen, rukt de grote stad op. Dat is niet tot vreugde van iedereen. Als het aan Milieudefensie ligt, wordt Nederland ruimtelijk bevroren en mag Almere zich niet in de buurt van een randmeer wagen. Is er misschien wat dino-dna? Dan kunnen we in de Oostvaardersplassen de tyrannosaurus uitzetten. Maar daar gaat niet om. Terwijl ik vooruit reed op het Priempad, was het net alsof ik terugfietste in de tijd, helemaal tot aan de jaren '50. Het is niet gemakkelijk uit te leggen hoe dat in zijn werk ging. Voor mij zag ik een groepje fietsers naderen. Zes in totaal. Niets bijzonders zou je zeggen, maar deze fietsers zagen er uit alsof ze al ruim vier decennia onderweg waren. En toch waren het geen oude mannen, allerminst! Jonge knullen, eensgezind voortploeterend in hun adolescentie."

De straf van Bernie

Al dagenlang probeer ik mij iets voor te stellen bij 150 jaar gevangenisstraf. En dat je als 71-jarige voor een rechter staat die zo'n straf oplegt. "Hierbij veroordeel ik u tot 150, zegge honderdenvijftig, jaar gevangenisstraf. Drie jaar voor elke miljard die u in lucht hebt doen opgaan. Bewakers, voer deze man af." Zo zal het wel zijn gegaan, nou ja met uitzondering van die drie jaar per miljard. Ik vraag me trouwens af of in de Verenigde Staten het fenomeen aftrek bestaat. Bij ons is het, meen ik, een derde van de straf. Voor Bernard Madoff, de grootste oplichter aller tijden, zou dat betekenen dat hij van die 150 jaar 50 jaar niet hoeft uit te zitten.

Asymetrisch op de waardenschaal

Michael Jackson is dood. Dit voor het geval u uitsluitend deze website leest en verder met oogkleppen op en oordoppen in door het leven gaat. Als dat niet zo is, bent u wellicht net zo verbijsterd als ik over de allesoverheersende, wereldomspannende aandacht voor het overlijden van de King of Pop. Ik ontving zojuist een e-mail van Bol.com onder de titel "In memoriam the King of pop", want Michael Jackson is natuurlijk ook gewoon handel en dat zal hij nog heel lang blijven.

Een teken van wie?

Vooraf: ik zou er sterk voor willen pleiten revoluties in het weekeinde te laten plaatsvinden, vooral als die omwentelingen zich afspelen in landen met een andere tijdzône dan hier. Verder stel ik voor in geval van Grote Wereldbranden één van de publieke zenders automatisch te laten vervangen door CNN. De Nederlandse omroepen brengen dit soort nieuws namelijk, geheel in lijn met de gedachte dat in Nederland alles vijftig jaar later gebeurt, een slordige vijftig uur later dan de grote, internationale nieuwszenders, die hun kijkers wel serieus nemen.

Duel van de eeuw

Briljant! Fenomenaal idee van minister Eberhard van der Laan. Een duel met Geert Wilders. Geniaal, al was het maar omdat ik de eerste politicus was die een tegenstander uitdaagde voor een duel. Ja, echt! Het is alweer wat jaartjes geleden, maar ik herinner het mij nog goed. Een internetbruinhemd had op een website met een digitale scheet "de jacht op alle Leefbaren" voor geopend verklaard. In dit geval ging het over Leefbaar Almere, de lokale partij waarvan ik fractievoorzitter ben. Aangezien je als fatsoenlijk politicus nu eenmaal je beperkingen hebt, daagde ik de bruinhemd, die ik ter bescherming van zijn privacy maar even Dolf zal noemen, uit om op een bepaalde dag en op een bepaald tijdstip voor de deur van het stadhuis met mij in duel te gaan. Uiteraard zou het een verbale tweekamp worden.

Ot, de witte moordenaar

Mijn kater is een moordenaar. Het is een harde conclusie, maar ik kan er niet om heen. Ot heet hij. Van Sien. Ik bedoel de kinderboekjes, dit voor de jongeren onder ons die al niet meer weten wie Louis Davids was. Ot heeft een Sien. Het is zijn zus, die wat tengerder is dan Ot, maar wel heel lief. We hebben beide katten overgehouden aan een feestelijk weekend in Friesland, waar een vriendin haar vijftigste verjaardag vierde. Ze nam ons onder meer mee naar een ijsboerderij en daar vielen we als een blok voor een witte kitten. Op de terugweg naar Almere reden vriendin en echtgenoot even langs de boerderij om het diertje op te halen. Dat was echter in geen velden of wegen te bekennen, maar geen nood: een boerderij verderop waren twee witte kittens in de aanbieding.

Leve de sprekende minderheid

Ik heb het gedaan. Ik heb gestemd. Natúúrlijk heb ik gestemd. Hoe kon u ook maar een seconde denken dat ik mijn stem verloren zou laten gaan? Dat ik mij zou scharen in de nors murmelende rij van de zwijgende meerderheid, die niks moet hebben van die zakkenvullers in Brussel, die overigens geen haar slechter zijn dan de zakkenvullers in Den Haag en de zakkenvullers in de gemeente, want de hele wereld bestaat uit zakkenvullers en of je nou door de hond of de kat gebeten wordt, het zijn toch altijd de Hoge Heren die het uitmaken en die dus hun zakken vullen. Nee, ik hoor niet bij het volk dat zelfs te besodemieterd is om op de PVV te stemmen, al ben ik daar ook wel weer een beetje blij om.

Wat vindt het management?

Het is ooit ibegonnen met het fenomeen 'zaakwaarnemer'. Jaren tachtig, denk ik. Ja, ik weet dat Cruyff zich tien jaar eerder ook liet vertegenwoordigen, maar dat was door zijn schoonvader. De zaakwaarnemer deed zijn intrede met de pré-patatgeneratie. De lichting Vanenburg. Voetballers hebben bij ons de toon gezet. Jarenlang waren ze na hun actieve loopbaan veroordeeld tot een matig lopende sigarenwinkel of een café dat failliet ging dankzij de machinaties van een compagnon die met het geld en de noorderzon vertrok. De tijd vliegt. Vandaag de dag hebben we het over 'management'.

De ogen van Jan

Ik ken een Volendammer die grossiert in typisch Volendamse humor. Hij heet Wim Keizer, is de broer van oud-scheidsrechter Jan en (mede) initiatiefnemer van talrijke activiteiten, zoals de Pieperrace, het Volendams Museum, een lokale partij waarvan ik de naam vergeten ben en ga zo maar door. Ik heb als journalist regelmatig met Wim te maken gehad. Dan vuurde hij, met zijn zangerige accent, als een repeteergeweer een heel repertoire aan one liners af. Toen de voetballers van Volendam weer eens tegen degradatie streden, zei hij: "We hebben drie Serviërs in de voorhoede staan, maar het benne uitgerekend de enige Serviërs die niet kenne skiete." En terwijl zijn lieve echtgenote koffie inschonk, merkte Wim olijk op: "Ze zeggen dat ik een vrouw heb om te stelen... Maar er is nog nooit een dief om gekomme." Ik moest aan Wim Keizer denken toen ik het nieuws hoorde dat als een atoombom in de Enclave Hilversum insloeg: "Jan en Yolanthe zijn uit elkaar!"

Huisdier van de maand

Eerlijk gezegd had ik vergeten te kijken welke prijs ik kon winnen, maar ik voelde wel de tinteling van nakend succes. Die prijs kon me niet zoveel schelen. Het ging mij meer om het idee. En natuurlijk om het antwoord op de vraag of ik mij kon meten met de fine fleur van de dierenwereld. Kunt u het niet meer volgen? Toch is het vrij simpel: ik had mijzelf genomineerd bij Albert Heijn voor de wedstrijd 'Huisdier van de maand'.

Ludwig Freiherr von Gaal

Zou hij met een gedichtje beginnen? In het Duits? Gewoon zijn presentatie als nieuwe trainer van Bayern München aangrijpen om het hele Duitse volk met een geniaal rijm op de knieën te krijgen? Hij is er verrückt genoeg voor, die goeie ouwe Louis, hoogleraar in de voetbalethiek (een contract is een contract tot waar ik bepaal dat een contract ophoudt een contract te zijn) en Deskundoloog Op Vele Terreinen Zowel Binnen Als Buiten Het Stadion. Ein harter Hund, zeggen de Duitsers. Ja, ik zie het hem doen: met die ietwat opgeblazen tronie recht in de camera kijken en dan voordragen: "Ich bring euch den Sieg; auch in dem Champions League; Ich bin nämlich von stahl; War gezeichnet Ludwig Freiherr von Gaal."

Een vreemde in Jeruzalem

Trainer weg, no Champions League, niet eens een beker, helemaal niks. Reddeloos, redeloos, radeloos, zo eindigt de competitie voor Ajax. En het begon zo hoopvol. Met een rapport waarin een nieuwe toekomst werd geschetst. Met Johan Cruyff die zijn schouders onder de vermolmde structuur van zijn eerste voetballiefde wilde zetten. En met Marco van Basten dus, die weliswaar niet beantwoordde aan het beeld van de ervaren trainer die volgens de commissie Coronel nodig was, maar ach, de voetballerij is nu eenmaal een toonbeeld van opportunisme. En had Cruyff als trainer zonder ervaring soms geen cups gewonnen met Ajax en Barcelona?

Meer artikelen...

Pagina 3 van 6