Op zoek naar Pitralon

Het gebeurde op een zeurderige wintermiddag in het Stadshart van Almere. Ik had bij V&D een dvd gekocht met 300 minuten Nicholas Nickleby in de vertolking van Nigel Havers, want in weerwil van mijn ruwe bolsterimago ben ik in feite een soete suikerbol die al begint te sniffelen zodra de titelrol van zo'n verfilmde Dickensvertelling begint te draaien. (Kunt u iets bondiger zijn, meneer? Ik doe mijn best, ik doe mijn best, maar wijdlopigheid is mij blijkbaar met de paplepel ingegoten). Welaan, ik stond op het punt het warenhuis te verlaten, toen ik een doordringende geur opsnoof, die een wilde werveling van gedachten en associaties in mij losmaakte. Mijn hoofd draaide zich als vanzelf om en in plaats van de winkel te verlaten, keerde ik terug op mijn schreden. Even later stond ik op de roltrap achter een flink uit de kluiten gewassen man van rond de veertig, die naar later bleek op weg was naar het hooggelegen La Place, alwaar hij met een op alle onderdelen twee maten te groot uitgevallen dame had afgesproken. Hoe noemen ze dat toch? Ik kan het woord niet vinden. Niet wulps, maar... Enfin, ordinair maar kraakhelder.

Lees meer...

De oude Uri Geller

SBS is in de ban van Uri Geller. Nog een paar dagen en de in Israel geboren bestekbuiger begint aan zijn come back op de Nederlandse televisie. De nieuwe Uri Geller is niet de oude, maar zal uit de nationale gelederen worden geselecteerd, als ik het tenminste goed heb begrepen. Toen ik de aankondiging van deze spectaculaire serie vol paranormale hoogstandjes op mijn tv-scherm voorbij zag komen, realiseerde ik mij dat mijn jeugd nu wel erg definitief achter mij ligt. Ik herinner mij namelijk nog de oude Uri Geller toen hij pas nieuw was. Als u begrijpt wat ik bedoel. Het waren de jaren zeventig.

Lees meer...

Wie is Oscar Kogelaar?

In het weekend ontving ik een e-mail van Schoolbank.nl. Iemand had een boodschap voor mij achtergelaten bij 'het team' van Schoolbank. Ik las de volgende regel: "Frits, zullen we een keer afspreken?" Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, maar het team liet mij weten dat de afzender nog niet geregistreerd was. Daar zou een werkdag overheen gaan. Pas dan zou ik weten wie contact met mij zocht.

Lees meer...

Als ik Wilders was

Als ik Wilders was, zou ik het niet doen. Ja, ik zou daar gek zijn. Aanvankelijk zouden de meeste huiskamerhelden, mijn achterban, vierkant achter mij staan, maar wat als de zaak echt uit de hand zou lopen? Juist, dan zouden ze al gauw met de beschuldigende vinger naar mij wijzen. Want zo zijn ze wel, die meelopers, vandaag ben je hun vriend, morgen hun vijand. Dus ik zou feestelijk bedanken voor de eer. En ik zou het zo doen dat het net was alsof ik het land voor een ramp had behoed. Met die meeslepende zachte g zou ik tijdens een persconferentie tegen de massaal uitgerukte media zeggen dat het kabinet, de minister president voorop, inmiddels zo'n griezelige sfeer van naderend onheil heeft gecreëerd dat ik niet langer voor de veiligheid van mijn landgenoten kan instaan. Ha ha, zo zou ik de zaak omdraaien. Nou jij weer Jan Peter!

Lees meer...

Weer sneuvelt een mohikaan

Het was 1970, de maand weet ik niet meer, toen een 26-jarige jurist bij de binnenlandredactie van De Telegraaf/De Courant Nieuw van de Dag aanschoof. Mr. Johan Olde Kalter, een naam die klonk naar betere kringen. Zoiets als Goeman Borgesius, of Bruins Slot. "Kijk, daar loopt je toekomstige hoofdredacteur," zei een collega in die tijd. "Hoe weet jij dat nou?" vroeg ik verbaasd. Hij knikte veelbetekenend. "Geloof mij nou maar." Johan Olde Kalter leek zich zelf niet bewust te zijn van de grote toekomst die voor hem in het verschiet lag. Hij ontpopte zich als een aimabele collega, een man die als het ware buiten zijn schuld tot een grote carrière was voorbestemd.

Lees meer...

Strijd tegen de natuur

Ik wou dat ik psychiater was, dan nam ik mijn buurman gratis in therapie. Het is geen kwaaie kerel. Hij komt van een dorp, zei hij eens in de laatvroege uurtjes van een jaarwisseling en hij was slecht opgewassen tegen de agressie van mensen uit de grote stad. Maar dat is jaren geleden. Sindsdien heeft hij zich ontwikkeld, al gaan we heus niet rollebollend over straat. De buurman heeft helaas een fobie waardoor de verhoudingen ietwat vertroebeld zijn geraakt. Hij heeft een afkeer van groen. En die afkeer is in de loop der tijd uitgegroeid tot regelrechte haat. Alles wat naar natuur riekt, moet als het aan de buurman ligt met wortel en tak worden uitgeroeid. Elk aarzelend in bloei gerakend bloempje moet terstond om zeep worden gebracht.

Lees meer...

Ik bouw mijn stadion

Dat je dus denkt: er is er één gek geworden. En nog wel een wethouder. Ocharm. Dat had mij ook kunnen overkomen toen ik nog op het pluche zat, zo'n aanval van megalomanie die Carolien Gehrels heeft getroffen. Wethouder van Sport te Amsterdam en minimaal een dag wereldnieuws in de Noordvleugel met haar voornemen een nieuw voetbalstadion te bouwen tussen Amsterdam en Almere. Waar? Eh, nou op een nieuw aan te leggen eiland voorbij IJburg. Of misschien in Amsterdam Noord. Of somewhere near Diemen. Of onder de rook van Zaanstad desnoods. Aldus wethouder Gehrels. Voor je het weet ben je met je stadion de Afsluitdijk gepasseerd. Welkom in de Den Oever Dôme. "Alle opties zijn open," zegt de wethouder. "Maar dat het er komt, staat vast."

Lees meer...

Nieuwe website

Gratis net als de Spits, de Metro en DePers, komt in januari de website van Frits Huis online waarop hij in zijn eigen stijl en met een frisse kijk op de wereld om ons heen gaat schrijven. We verklappen nog niet alles, dus houd ons in de gaten!