Een meisje van dertien
Zo bijzonder is het nou ook weer niet dat Laura Dekker met haar dertien lentes om de wereld wil zeilen, als een zeewaardige uitvoering van Phineas Fogg, die het te land, ter zee en in de lucht (maar eigenlijk gewoon op papier) in tachtig dagen deed. Kom op zeg, toen ik elf was stond ik al op het punt het ruime sop te kiezen. Ik had in onze buurtbioscoop een film over een of andere zeevaarder gezien en terstond wist ik waar mijn bestemming lag. Het is dat ik als eenvoudige jongen uit Amsterdam West niet over een zeilboot beschikte, want anders was ik rücksichtslos van wal gestoken. Zonder kompas, want ik hield wel van een uitdaging. Ja hoor, zo was ik nu eenmaal! Een onverschrokken type dat voor niets en niemand opzij ging. Een paar maanden later zag ik trouwens in diezelfde buurtbioscoop een film over een uiterst scherpzinnige politie-inspecteur, die een gruwelijke moord oploste. Voor mij het sein de bakens te verzetten en bij nader inzien te kiezen voor een glanzende carrière als briljant speurder.
Laura Dekker wil een wereldrecord breken. Dat is haar eerste ambitie. Zij wil "de jongste wereldomzeiler ooit worden". Zo staat het op haar eigen website, waar ze in een veilige jachthaven heel stoer poseert voor de boot waarmee zij dat huzarenstukje wil uitvoeren. Wereldomzeiler, ik denk dat we er een nieuw woord bij hebben. In mijn editie van de Dikke Van Dale komt het in ieder geval niet voor.
De wereldomzeilboot van Laura is een Guppy 800. Deens design. Ruim acht meter lang en uitgerust met een dieselmotor, wat voor een omzeiler een wereld van verschil uitmaakt, zo begrijp ik. Acht meter... Dat vind ik eerlijk gezegd een beetje kort voor een wereldomzeilreis. Het is net alsof je met een eenwieler de Tour de France gaat fietsen, of met een houten been aansluit in de line up van het Nederlands voetbalteam. Persoonlijk zou ik nog aarzelen om met een oceaanstomer de zeven zeeën over te steken, maar er is dan ook veel gebeurd sinds ik elf was. Sterker nog, mijn ervaringen met het fenomeen zeilen hebben mij een afkeer van de door windkracht aangedreven scheepvaart bezorgd. Die klotenbootjes zijn altijd te klein, je stoot de hele tijd je kop, een fatsoenlijke wc is nergens te bekennen en als je 's avonds gezellig in de kuip aan de koffie met cognac zit, word je bijkans lekgestoken door squadrons muggen die alleen maar op het water schijnen voor te komen. Geeft u mijn portie maar aan Laura.
U moet toch even naar die website gaan: LauraDekker.nl. Ik schrok eerlijk gezegd een beetje van de kinderlijke luchtigheid waarmee haar wereldomzeilreis tegemoet wordt getreden. Ten eerste dus de ambitie om dat record te breken, die blijkbaar boven het genieten van de tocht gaat. Maar ook het gemak waarmee Laura een enorme ervaring met het maken van solo wereldreizen wordt toegedicht. Bij nader inzien blijkt die zich te beperken tot een reisje naar Engeland waarvan haar vader dacht dat het Laura wel van haar doldrieste wereldomzeilplan zou genezen. Maar nee, de kleine meid was na terugkeer vastbeslotener dan ooit. Tja, ik vind het heel knap hoor als je met zo'n tobbe van een meter of acht de Noordzee oversteekt (een overtocht met P & O van Calais naar Dover is wat mij betreft al avontuurlijk genoeg) maar of dat nou voldoende bagage oplevert voor een wereldomzeilavontuur...
Laura houdt niet van halve maatregelen. Nu de discussie over haar voornemen de ons land typerende wereldomspannende vormen aanneemt, dreigt ze stante pede uit te wijken naar Nieuw Zeeland. Geinig bedacht, want ze is op een bootje in Oud Zeeland geboren.
Volg ook de reacties op haar website. Die zijn namelijk zo heerlijk Hollands voorspelbaar. De ene helft van Nederland is uiterst bezorgd over het wel en wee van dit lieve, dertienjarige meisje en de andere helft roept op z'n PVV's: "Aaah, wat zeiken jullie nou? We zijne toch een folk van seevaarders? Waar is die VOZee-mentaliteit? Voor mijn ook nog even een blikkie bier Jaap. Sgool? Wat nou sgool? Dat kind ken meer lere op see dan op een hele sgool. Een sgool daar heb je niks aan, kijk naar mijn."
Een meisje van dertien met de ambitie van een vrouw van dertig. Niet zo gelukkig, als u het mij vraagt. Een guppie in een Guppy. Windkracht 10, wie niet weg is, is gezien. Zullen we als maatschappij maar gewoon ons gezond verstand gebruiken?
Wat zouden dat toch voor ouders zijn?