Hup Holland euh hup
Zou het de leeftijd zijn? Ben ik oud en blasé? Erger nog, kan ik het gewoon niet meer volgen? Of, of... verhip, misschien ben ik wel eindelijk volwassen! Hoe dan ook, mijn Oranjegevoel wil maar niet op gang komen. Het is net alsof het mij nu pas opvalt dat het met die voetballers nergens over gaat. Dat is natuurlijk iets van alle tijden, maar u had mij eens in 1988 moeten zien. Goeie genade, ik droomde zelfs Oranje!Ten tijde van het EK voetbal in Duitsland was ik 38 en overspannen. En niet zo'n beetje ook. De GAK-arts bij wie ik regelmatig langswipte, verbood mij het woord "werk" in de mond te nemen. Ik moest ontspannen. Wandelen, genieten van het niets doen. Of ik van voetbal hield. Nou, wat had u gedacht? Mooi, stort u zich maar helemaal in het Europees Kampioenschap. Dat ontspant. Aldus die GAK-arts.
Hij had voor negentig procent gelijk. Het was inderdaad reuze ontspannend, behalve tijdens de wedstrijden van het Nederlands team, want dan stond ik regelmatig strak van de zenuwen in de tuin. Met mijn vriend Joop, die toevallig ook overspannen was, maakte ik elke Oranje wedstrijddag een lange wandeling door het buitengebied van Almere. Halverwege meerden we aan bij een kaasboerderij, waar we verse zuivelproducten insloegen voor tijdens de wedstrijd. Onderweg bespraken we de opstelling en we waren er van overtuigd dat Rinus Michels er goed aan deed naar onze adviezen te luisteren, ook al waren we niet in de gelegenheid hem die persoonlijk mede te delen. De eerste de beste wedstrijd (tegen het GOS thans Rusland) ging het mis. Joop en ik hadden besloten dat Marco van Basten, die net terug was van een blessure, moest spelen, maar Michels was eigenwijs. Achteraf bleek het de enige wedstrijd in het toernooi te zijn die Oranje verloor. De rest van het verhaal is bekend. Ik ben nog nooit op zo'n leuke manier overspannen geweest.
Maar nu? Ik wil wel enthousiast zijn, maar dan zou ik moeten veinzen. Oranje leeft niet bij mij. Nog niet in ieder geval. Wilt u wel geloven dat ik die oefenwedstrijd tegen Denemarken glad vergeten was? Dat zou mij in '88 echt niet zijn gebeurd. Het ligt aan mij hoor daarover geen misverstand, maar maakten we ons twintig jaar geleden ook druk om de dingen die nu voorpaginanieuws zijn? De één heeft een tik tegen zijn scheenbeen gehad. Oef, dat komt aan! De ander wordt met een dikke enkel van het veld gedragen. Stop de persen! Stop de persen! Nu is er zelfs één met een geïrriteerd schaambeen! Die is zeker uit de kast gekomen en met zijn zaakje aan de deurknop blijven hangen. Heremijntijd, hoe moeten we reageren als er echt iets gebeurt met Oranje?
Ik kan mij nu pas voorstellen hoe mijn vader zaliger zich in 1988 voelde. Die kwam uit een tijd waarin voetballers voor hun vijfentwintigste een ouwe kop hadden en na hun dertigste een sigarenwinkel. Ze geselden hun kuiven met Berken haarwatger, maar ze waren van ijzer of van graniet. En ze brachten de massa in extase. Wacht even, wacht even, hier klopt iets niet. Die stoere jongens van toen hebben nooit één prijs gewonnen. Dat is inderdaad raar. Voor voor voetbalsociologen.
Mijn vader zal net zo weinig van de patatgeneratie van de jaren '80 hebben begrepen als ik nu van de Marcomannetjes. Hij keek altijd met opmerkelijke kalmte naar de wedstrijden van het Nederlands Elftal. Nu snap ik waarom. De helden van toen deden er voor hem niet toe. Als Oranje scoorde was hij met zijn gedachten bij Abe Lenstra of Faas Wilkes. Zoals ik ergens tussen Johan Cruyff en Marco van Basten ben blijven hangen.
Ik ga mijn best doen. Hup Holland euh hup. Het klinkt nog wat aarzelend, maar de bedoeling is goed. Ik realiseer mij dat het enthousiasme gauw moet komen. Anders liggen we er al uit.