Oranje en de flow
Ik schrijf dit voor de wedstrijd van Oranje tegen Roemenië begint. Aan de hand van de opstelling van het Nederlands team trek ik een conclusie vooraf en wel dat het over en uit is met Oranje. Nee, niet vanavond, want we (of moet ik maar weer voorzichtig overstappen op "ze"?) zijn al gekwalificeerd voor de kwart finales. Maar als je in het ritme van zo'n groot toernooi een ploeg in bloedvorm op negen plaatsen wijzigt, snap je er niets van. Dan kun je net zo goed linea recta naar huis gaan.
De flow is er uit. De flow? Ja, de flow. U weet toch wel dat de flow het nieuwste nationale modewoord is? Tot dit Europees Kampioenschap was er zelden of nooit een Nederlander die het over de flow had, of het moest een anglofiel zijn. Flow, een tamelijk ordinair Engels woord. Wat moet je er als Hollander mee? Maar sinds de wederopstanding van Oranje is de flow hard op weg naar een eervolle vermelding in de Dikke Van Dale.
Maar ja, aan Marco van Basten is de flow helaas niet besteed. Eigenwijs stuk vreten! Begon ik eindelijk een beetje waardering voor hem op te brengen, haalt-ie de flow uit het Nederlands elftal. De koekenbakker! Als er toch iets is dat je niet moet doen, dan is het wel de flow indammen, dat weet een kind. De jongens verkeerden in een roes van onoverwinnelijkheid. Alles lukte, ook wat normaal gesproken onmogelijk is. Zo'n schot van Robben tegen de Fransen... Dat gaat er honderd van de honderd keren niet in. Behalve dan die ene keer. Robben keek niet voor niets met bijna verontschuldigende verbijstering naar het publiek. Alsof hij zeggen wilde: "Tja, hoe die er in kon, moeten jullie mij niet vragen. Het zal de flow wel zijn geweest."
We zijn dus weer terug bij af. We kunnen opnieuw beginnen. Weg is de flow, weg is de magie, weg is het Oranje dat als een spookschip over het veld waarde, zoals de Flying Dutchman de zeven zeeën bevoer. Jammer, Marco heeft ons weer op aarde gezet.
Nou ja, elk nadeel heb z'n voordeel, dat dan ook weer wel. De flow had ook zijn irritante aspecten. De commentatoren bijvoorbeeld konden niet meer normaal uit hun woorden komen, Evert ten Napel voorop. Tjonge, jonge, jonge, jonge, wat sloeg die man een wartaal uit. En zelfs Frank Snoeks, die ik toch over het algemeen bijzonder waardeer, raakte zo geëmotoneerd dat hij nog slechts supporterskreten kon stamelen. Dat was de keerzijde van de flow.
Maar die keerzijde had ik toch graag voor lief genomen als we dankzij de flow in één rechte lijn en met één en dezelfde ploeg Europees kampioen waren geworden. Helaas, het mag niet zo zijn. We zijn door Marco teruggezet in het rijtje van de usual suspects. Gelooft u mij maar, er komen geen idiote overwinningen meer tegen ploegen die eigenlijk helemaal niet zoveel slechter waren dan Oranje.
We zijn weer gewoon Oranje. En de flow zal spoedig een vage herinnering zijn.