Een nachtmerrie met Anky
In mijn comfortabele bureaustoel, knipogend naar Nederland 1, was ik vanzelf in slaap gesukkeld. Het is afzien tijdens deze Olympische Spelen en niet alleen voor de sporters. Ik lag dus te maffen zonder dat ik er zelf erg in had. Sterker nog, voor mijn gevoel was ik klaar wakker. En merkwaardig genoeg keek ik er geenszins van op dat ik mij in Hongkong bevond.
Ik stond op een buitenterreintje vlakbij de olympische piste waar de ontknoping van de paardendressuur in volle gang was. Om de een of andere reden wist ik dat Anky van Grunsven daar aan het inrijden was of hoe je dat in de paardensport ook moet noemen. Ik wilde haar veel succes wensen met haar poging om voor de derde achtereenvolgende keer goud te winnen. Wat een prestatie zou dat zijn! Maar ja, de Nederlandse olympische ploeg wordt door pech achtervolgd, dus ik had er niet zoveel fiducie in.
Daar kwam Anky aangetrappeld. Ze zat met een gezicht als een oorwurm in het zadel. Haar hoed stond scheef en op haar wangen zag ik zwarte vegen van de combinatie tranen en mascara. Ik slaakte een gilletje toen mijn blik de edele gestalte van Salinero zocht. Niks Salinero! Onder de sierlijke benen van Anky ploegde een boerenknol zich een weg naar de arena. Zo'n bels die met achteloos gemak vierpersoons koetsen trekt. Een landnijlpaard.
"Wat is dit nou?" riep ik naar de normaal gesproken zo goedlachse amazone.
"Dit is een nachtmerrie!" snikte zij. "Ze hebben mij per ongeluk over het goede paard getild. Zo'n Chinese vrijwilliger gaf mij ongevraagd een zetje en omdat ik daar niet op gerekend had, kwam ik op het verkeerde paard terecht. Misschien had die Chinees er wel op gewed. Hoe ik ook riep en hoe ik ook gebaarde, niemand schonk ook maar enige aandacht aan mij. En nu ben ik op weg naar mijn kür op muziek, maar dat wordt natuurlijk niks met die knol. Ik weet niet eens hoe-ie heet!"
Ik greep het dier bij het bit en begon sussend op Anky in te praten. "Zet je hoed recht en veeg je wangen schoon," zei ik. "Dit is niet echt."
"Dat had je gedroomd," sniffelde Anky.
Maar ik hield aan. "Geloof mij nou maar, als je straks die bak binnenrijdt, vallen alle puzzelstukjes op hun plaats." Het waren nietszeggende woorden, maar blijkbaar kwamen ze over. Ik zag een schraal lachje doorbreken rond Anky's welgevormde lippen. Met een mouw veegde ze haar wangen schoon. Ze schikte haar hoed zorgvuldig op haar onberispelijke coiffure, rechtte haar rug en gaf BZN (Bels Zonder Naam) de sporen. De viervoeter draaide zich om en zei met de stem van Mister Ed: "Mijn naam is Edith en ik ben een meester in de Piaf." Mijn klomp brak, maar mijn dag kon niet meer stuk, want op dat moment wist ik honderd procent zeker dat dit een droom moest zijn. Paarden kunnen niet praten, gekkie.
Opeens sloeg de schrik mij om het hart. Dat paard is een nachtmerrie, dus als ik wakker word zit Anky gewoon op Salinero, dacht ik. Maar je zult zien dat de organisatoren het verkeerde bandje opzetten. Dat past exact in de oranje olympische pechreeks van: een wielercoach die door zijn eigen pupil wordt aangereden, een judoka die zijn arm breekt, een baansprinter die door een Pool geschept wordt, een turner die van de rekstok lazert... Enfin, ga maar door. Ik moet dat bandje controleren, flitste het door mij heen. En ik moet het snel doen, want nu droom ik nog en ben ik in Hongkong, maar straks word ik wakker in mijn bureaustoel.
Ik weet niet hoe ik de weg wist, maar ik bereikte het hokje voor de muziek net op het moment dat Anky de arena binnenreed. Op Salinero! Deel 1 van mijn missie was geslaagd. Een vriendelijke Chinees wilde een cd in een recorder stoppen, maar ik onderschepte zijn uitgestrekte hand, maakte een verontschuldigend gebaar en keek wat er op het etiket stond. Ik las: 'André van Duin, Er staat een paard in de gang'. Ik begon afwerend te gesticuleren en ondertussen bracht ik geluiden voort waarvan ik hoopte dat ze een beetje Chinees zouden klinken. "Is that the wrong cd?" vroeg de Chinees in vloeiend Engels. Ik knikte ijverig. Hij rommelde wat in een bakje en toverde toen een andere cd tevoorschijn. "Is this the right one?" informeerde hij. Ik las: 'Anky van Grunsven en Salinero, kür op muziiek'. Weer knikte ik, nu enthousiast.
De rest is geschiedenis.