Waar kleine geesten heersen
Zo, daar ben ik weer. Ik had mezelf een paar weken vrij gegeven, maar ik kan niet langer werkeloos toezien hoe een meute van hondsdolle wolven zich op Mart Smeets heeft gestort. Bloeddorstig grommend dansen ze om de beste sportpresentator/commentator van het land. Nog wel op gepaste afstand uiteraard, want we hebben het hier over collectief heldendom, wat mij betreft een synoniem voor individuele lafheid. Geheel in de stijl van Wilders' haatsites, proberen ze Mart in te sluiten totdat één gek hem brooddronken naar de keel vliegt, waarna het grauw zich haastig terugtrekt om ach en wee te klagen en mee te huilen met het weldenkende deel van de wolven in het bos.
Wat heeft Mart misdaan? Hij legde Manon Flier het vuur iets te na aan de schenen. Manon was te gast bij London Late Night, omdat zij de partner is van Reinder Nummerdor, die op zijn beurt de partner is van Richard Schuil, zij het niet tussen de lakens maar op het beachvolleybalzand. Manon is ook volleybalinternational, maar helaas heeft zij zich met haar medespeelsters in de nationale ploeg niet geplaatst voor de Spelen. Dat is geen schande, maar het is wel een punt om tijdens een interview aandacht aan te besteden. Dat deed Mart. Manon vond het niet zo leuk. Dat mag. Mart zaagde een beetje door. Dat mag ook. Veel kijkers ergerden zich daaraan. Ook dat is niet verboden. Ik kon er wel om lachen, vooral omdat ik de indruk had dat Mart onbewust de grens van goedmoedig plagen en onbedoeld sarren overschreed.
Er is een tijd geweest waarin wij Nederlanders ons lieten voorstaan op onze tolerantie. We vonden het heerlijk om hartgrondig met elkaar van mening te verschillen. Om debatten te voeren waarin het er fel aan toeging, polemische columns te schrijven waar de honden geen brood van lustten. En als de kruitdampen waren opgetrokken, hieven we gezamenlijk het glas om de vrijheid van meningsuiting te vieren die de pijler onder onze tegenstellingen was. Het Tijdperk van de Tolerantie begon ergens in de jaren '60. Zo Is Het Toevallig Ook Nog Eens Een Keer, Gerard Reve, de polemiek van W.F. Hermans, Renate Rubinstein en Aad Nuis over Weinreb. (Wie te jong is om al deze voorbeelden te kennen, zou de moeite kunnen nemen naar Google te surfen). Het einde van de tolerantie kwam met de moorden op Pim Fortuyn en Theo van Gogh. Sindsdien leven we in morele gevangenschap. We letten op onze woorden, want één verkeerde opmerking kan tot een bombardement van anonieme bedreigingen leiden. Vraag dat maar aan Herman van Veen. Het symbool van de Nieuwe Benepenheid is Geert Wilders, een intolerante man die uit naam van de tolerantie - terecht - wordt beschermd. De intolerantie neemt groteske vormen aan. Wie ons niet bevalt, krijgt een haatsite aan zijn broek. Of een Facebookaccount onder de titel 'Mart Auf Wiedersehen Smeets', een variant op Wilders' anti Polenmeldpunt en zijn nieuwste haatspeeltje www.wegmetdeeuzakkenvullers.nl.
Mart Smeets moet dus weg. We haten hem, omdat we nu eenmaal iemand moeten haten. Journalistiek is trouwens sowieso iets om van te walgen. Al die kritische vragen! Zo'n snotneus als Smeets (1947) die de euvele moed heeft om de Prins van Oranje in de rede te vallen. Buigen moet-ie, buigen als een knipmes. Stel eens een relevante vraag Smeets. Iets als: "Bent u ook niet buitengewoon trots op onze sporters, koninklijke hoogheid?" Of: "Ranomi, wat ging er na die 100 meter vrije slag door je heen?"
Welk tijdperk grijnst ons toe na het vertrek van Mart - Rot Naar Je Eiland Met Je Arrogante Kop - Smeets? Wie wordt zijn opvolger? Wilfred (www.sladiegrijnsvanzijnsmoel.nl) Genee? Toine (www.dieneusmagwelwatkorter.nl) van Peperstraten? Of Matthijs (www.zitnietzogeilnaardiefliertegluren.nl) van Nieuwkerk?
Wat is er met mijn land gebeurd?