In het witte gat
Schrik niet, de titel boven dit verhaaltje is geen melige Paul de Leeuwgrap, maar ik zit inderdaad in een wit gat. Ik kan het niet anders omschrijven. Mij is een soort verlichting geworden, een renaissance van de geest. Ik snap opeens dingen die tot nu toe abacadabra voor mij waren. En het zal toch geen toeval zijn dat die impuls zich aandiende precies op het moment dat de grootste deeltjesversneller ter wereld in gebruik werd genomen?
Dat gebeurde woensdag 10 september om half negen. Ik zat aan het ontbijt, voor mij lag de ochtendkrant en ik had mijn tanden gezet in een nogal dor wetenschappelijk artikel waar ik de ballen van snapte. Out of the blue daalde iets op mij neer waardoor dat artikel op slag in fascinerende lectuur veranderde. Eindelijk had ik door waar het over ging. Critici hadden voorspeld dat de deeltjesversneller zwarte gaten zou creëren waarin de hele aardkloot kon verdwijnen, maar ik had het gevoel dat het precies andersom was. Alsof ik in een wit gat was beland waarin ik niet verdween maar juist opdook. Het is mij wel eens gebeurd dat ik meende in een flits Het Allesomspannende te begrijpen, maar dan bleek later dat ik het gedroomd had. Dit keer was ik wakkerder dan ooit,
Ik loop er niet mee te koop, maar sindsdien zijn opmerkelijke zaken gebeurd die bovenstaande theorie ondersteunen. Zo zat ik met een geleerde vriend die net was teruggekeerd van een wetenschappelijk congres onder het genot van een glaasje wijn over bijwerkingen van placebo's te praten. Die vriend vertelde dat onderzoek wordt gedaan naar het antwoord op de vraag hoe dat mogelijk is. "O, dat is heel eenvoudig," zei ik achteloos. "Je hebt mij ooit verteld dat placebo's worden opgemerkt door receptoren in het lichaam die reageren alsof een echt medicijn wordt toegediend." Mijn vriend knikte. "Welnu," vervolgde ik; "Je zou moeten nagaan of mensen die bijwerkingen van placebo's ondervinden ook reguliere medicijnen hebben gebruikt, want dan is het best mogelijk dat die receptoren informatie over bijwerkingen hebben opgeslagen en dat die informatie vrijkomt op het moment dat placebo's worden toegediend." Het was net alsof ik naar iemand anders zat te luisteren. Mijn vriend zei: "Dat is een slimme opmerking." Hij keek er bij alsof hij zojuist een aap een partijtje schaak van Jan Timman had zien winnen. (Tussen twee haakjes, ik wil u vragen dit onder ons te houden. Die vriend wil mijn theorie tijdens een congres aan de orde stellen, maar dan alsof hij het zelf heeft bedacht.).
Ik kan nog meer voorbeelden noemen, maar ik wil mij beperken. Nou, eentje dan. Ik heb een briljant idee voor een campagnefilmpje bij Barack Obama neergelegd. Het is gericht op de Amerikaanse vrouwen die massaal overlopen van de Democraten naar de Republikeinen, omdat die Sarah Palin als running mate naar voren hebben geschoven. Je ziet een portret van Sarah dat langzaam overgaat in het konterfeitsel van John McCain. Een voice over zegt: "Vrouwen van Amerika, een stem voor Sarah Palin is een stem voor John McCaine. Is dat de verandering die jullie willen?" Maar dan in het Engels. Het idee dat mede of moet ik zeggen vooral dankzij mijn bijdrage Barack Obama president van de Verenigde Staten wordt is opwindend.
U ziet het, ik wend mijn geestesverlichting uitsluitend aan voor goede doelen. Voor zolang als het duurt. Want je weet natuurlijk nooit of er, als gevolg van een botsing honderd meter onder Geneve, niet toch nog een zwart gaatje ontstaat waarin mijn extra iq-dimensie verdwijnt. Daarom doe ik er ook niet opschepperig over. En ik treed er ook liever niet mee naar buiten, maar als u, trouwe lezer, een goed advies wilt... Altijd tot uw dienst.